Sükut - Bilal Civelek - Yediveren Yayınları

Sükunet!
İlla ki sükunet!
Kulakları sağır eden bütün çığlıkların ardından ya da sağır edici sessizliklerden sonra illa ki sükunet...
Yarıp geçtiği, erdiği, ya da eremediği bütün boşluklardan geçerken sesler ya da sessizlikler, sonsuz huzurun tam ortasında Elhamdülillah sükunet.
Evhamların, vesveselerin, acıların ya da çıkmazların en sonunda sükunet...
Sükunet ya Yunus! dedi, Hünkar. Vallahi, Billahi Sükunet… ses, kulaklarına fısıldayan huzurlu bir sedaydı...
Ve sonra... Ölülerden maksat mezardakiler değil, Hakktan habersiz yaşayanlardır, diye ilave etti ve yine tekrarladı;
Sükunetle yol al ki, yolun pak olsun, yoksa dikenlerden canın acır.
Nerden başlamak lazım sükunete? Diye sordu Yunus.
Yine o yankılanan huzurlu ses:
İki Yunustan birini yok et! Kendini kendinde yok et, Hakkı ihya et! Yunusu yeniden doğur! Keremli zamanda, keremli kavme katıl!
Yunusun gözlerinden üç mısra yanaklarına aktı:
Benden beni al Rabbena, senden yana sal Rabbena,
Bahşet bana hal Rabbena, rahm et şu biçare kulunu,
Koyma işimi yarına, rahm eyle şu avare kulunu,