Böyle mi Olacaktı? - Zahide İzmir - Gece Kitaplığı

Seni çok seviyorum...
Gerçi çok klişe bir söz oldu bu, farkındayım.
Her insan önüne gelen her insana söylüyor çünkü bunu hep. Arada da dürüstler
kaynıyor tabii benim gibi.
Gerçek sevenlerin duyguları imha ediliyor bir anda.
Yerle bir ediliyor, yeksan ediliyor. Diğer çıkarcı insanların yanında,
samimi sevgi besleyenler,
bir değil binlerce kez pişman ediliyor sevdiğini sevdiğine...
Hem de defalarca...
Gel seninle yıkalım biz bu tabuları. Ne dersin?
Örnek olalım tüm güvensiz yüreklere.
Sevelim, sevilelim. Sevdirelim, sevindirelim.
Sevgiyi yayalım tüm yeryüzüne, tüm gökyüzüne.
Leyla ile Mecnunun aşkı sıfır kalsın, hiç kalsın bu büyük aşkımızın yanında.
Çok büyük olsun birbirimize olan bu sevdamız.
Kıyaslanamayacak kadar devasa olsun diğer aşklarla. İyi günde, kötü günde sevdiğinin yanında olmayı, en ufak bir şeyde çekip gitmemeyi öğretelim tüm aşıklara.
Aşkın kutsallığını görsün üzerimizde tüm alem.
Zaman zaman anlatsın aşkımızı, bizi yazsın seven ellerde kalem.
Ayırmasın bizi kendini bilmez üç beş el âlem. Sevene sevgisi olmasın artık elem.
Her seven mutlu olsun, umutlu olsun...
Sakın unutma sevgili... Seni mutlu etmek için bir numaralı adayım. Bari
şimdiden sonra, uzat da ver elini bana tutayım. Geçmişi unutayım.
Neşeme neşe katayım. Seni de neşem ile kuşatayım.
Hüznü, kederi fırlatıp da atayım.
Artık ağlayarak değil be sevgili, huzur ile yatayım.
Millet “sevgili” görsün anasını satayım...